Her foreslår professor Gunnstein Akselberg at det reises en statue av Ludvig Holberg. Universitetsmuseet, Universitetet i Bergen. Foto: Marit Hommedal / NTB scanpix
I stedet for å rive statuer av Ludvig Holberg, burde vi heller sette opp nye. I historien om demokrati, likeverd, toleranse og akademisk frihet ruver denne skikkelsen fra første halvdel av 1700-tallet i dansk-norsk historie.
Professor emeritus i nordiske språk ved Universitetet i Bergen, Gunnstein Akselberg, har skrevet et engasjert forsvar for en av Norges mest kjente litterater, Ludvig Holberg, som overraskende nok har blitt en het potet i debatten om uverdige, koloniale statuer i vestlige land.
Holberg har blitt skyteskive fordi han visstnok hadde tjent seg rik på den dansk-norske slavehandelen.
Akselberg parkerer dette poenget som en helt ubetydelig detalj i Holbergs liv, som ellers bekjente seg til naturretten – som ikke aksepterer at noe er frie, andre er slaver:
Hausten 1730 kjøpte Holberg éin aksje (eller han gav eit lån mot ein obligasjon, ein utlånsobligasjon) på 500–600 Riksdaler i Vestindisk-Guineisk Kompagni (1671–1754). Men alt før året var omme, var obligasjonen betalt attende. Dette var ein liten og kortvarig økonomisk transaksjon i Holbergs 70 år lange liv, men hendinga har lagt grunnlaget for den altoverskyggande myten om Holberg som slavehandlar, ein myte som sindige debattantar dei siste dagane ukritisk har slått stort opp i ei mengd norske aviser og media. Ein ørliten post sett i høve til det store og omfattande livsverket til Holberg, der han var med å leggja grunnlaget for eit moderne, ope og tolerant samfunn. Dén rolla til Holberg vert no usynleggjord.
Grunnen til at obligasjonen til Holbergs vart innløyst etter knapt eitt år, veit vi ikkje. Truleg vart avkastninga for liten, berre 18–36 Rigsdaler. Eller kanskje kan årsaka rett og slett vera at Holberg vart medviten om at kompaniet dreiv med slavehandel, noko han vurderte å vera naturstridig. I boka hans om naturretten heiter det: «alle har den naturlige frihed i lige grad, så ingen kan tilegne sig herredømme over den anden uden han har givet sit samtykke dertil». Og Holberg held fram at «ingen er født frie, ej heller nogen født slave […] menneskene er af naturen lige og kan ikke skilles fra hinanden.»
Fortiden skal nå friseres og homogeniseres, skriver Akselberg, normative vurderinger av fortiden har fått «gode vokstervilkår» og det er tendenser til ikonoklastisk (bildestormende) oppførsel og ny dogmatikk.
Det er skivebom å klistre Holberg til debatten om rasistisk politivold i USA. Akselberg avslutter med at Holberg heller burde hedres mer, for eksempel med en statue på Muséplass i fødebyen Bergen:
No skal også alle «stygge» «sokkelmenn» bort. Autoritære «sokkelrivingar» dresserer oss til å gå i takt, slik at vi står i fare for å utvikla ei einsidig og polert oppfatning av fortida.
I det ikonoklastiske perspektivet som no herjar intellektuelle og akademikarar etter politidrapet av afro-amerikanske George Floyd, høver ikkje Holberg inn. Myten om Holberg som rasist og slavehandlar set no munnbind og skylappar på dei mest røynde fagfolk. Resultat: Holberg skal statueveltast.
Universitetet i Bergen burde i staden reisa ein statue av Holberg på Muséplass som kvar dag kan minna oss om den store innsatsen til Holberg for eit opnare og meir demokratisk samfunn, større likeverd, større toleranse, eit dynamisk universitet fritt for ikonoklasme, fritt for moralsk fordøming, og med engasjerte studentar og forskarar frigjorde frå fagleg og ideologisk dogmatisme. Desse verdiane frå Holberg si eiga universitetstid, frå hans eigne akademiske leiarverv, og frå hans store sakprosa- og skjønnlitterære produksjon, er framleis grunnleggjande for akademiske institusjonar. Ein Holberg-statue på Muséplass ville dessutan – på denne solide holbergarven – styrkja Universitetet i Bergen si forvalting av den nasjonale Holberg-prisen.
Gunnstein Akselberg var norsk prosjektleiar av det dansk-norske prosjektet «Ludvig Holbergs skrifter» (2007–15)